Słowiński Park Narodowy

Park utworzono 1 stycznia 1967 roku. Swoją nazwę zawdzięcza Słowińcom – ludności kaszubskiej która kiedyś zamieszkiwała min. teren parku. Park ma pow. 18247 ha. Jego niepowtarzalne wartości przyrodnicze spowodowały, że został zaliczony w 1977 roku przez UNESCO do Światowej Sieci Rezerwatów Biosfery. Obejmuje on swoim zasięgiem odcinek wybrzeża od Rowów do Łeby, jeziora : Łebsko(7140ha), Gardno(2468ha), Dołgie Wielkie(146ha) i Dołgie Małe(6,3ha), oraz przylegające do nich lasy.
Prawdziwym unikatem w parku są ruchome wydmy. Wyrzucany przez morze piasek jest osuszany przez słońce i wiatr i wywiewany dalej w głąb lądu. Efektem tego procesu, który trwa już ponad 5 tysięcy lat są ruchome wydmy, których wysokość przekracza 30 metrów. Nie znają one litości i zasypują wszystko co napotkają na swej drodze. Częstym widokiem są przysypane do połowy kikuty drzew. Wydmy zwiększają swoją powierzchnię jednocześnie tracąc nieco na wysokości. Na powierzchni piasków wiatr tworzy bajeczne wzory rozciągające się na całej długości wydmy. Brzegi jezior położonych w parku są płaskie i porośnięte trzcinami. Są one domem dla olbrzymiej liczby gatunków ptaków. Oprócz jezior na terenie objętym ochroną można znaleźć trzy rzeczki : Łebę, Łupawę oraz Pustynkę. Słowiński Park Narodowy to gigantyczne skupisko rzadkich gatunków roślin i zwierząt. Wśród roślinności możemy natknąć się na piaskownicę, rosiczkę, wrzos, rukwiel nadmorską, honkenię piaskową, storczyka plamistego. Wśród drzew dominuje sosna. Oprócz niej rosną też świerki, modrzewie, buki, dęby. Bez trudu możemy znaleźć malownicze leśne tereny, niczym wyjęte z bajki. Brakuje tam tylko chatki Baby Jagi, a całkiem możliwe, że mieszkają tam tez krasnoludki ? Istnienie krasnoludków niestety nie jest potwierdzone, ale pewne jest, że w parku zamieszkuje wiele gatunków ptactwa. Rezerwat położony jest na trasie wiosennych i jesiennych przelotów, co również wpływa na bogactwo ptaków. Wśród gatunków występujących w parku wymienić jest warto: puchacza, żurawia, bociana czarnego, bojownika bataliona, ohara. Zima można spotkać ptaki z dalekiej północy np różne gatunki kaczek (lodówki), tracze, łabędzie krzykliwe. W lasach natknąć się można na jenota, borsuka, lisa a także łosia. Na plaży można tez zauważyć foki, ale niestety bardzo rzadko. Uważać należy na żmiję.
Największą powierzchnię Parku objętą ochroną ścisłą, stanowi tzw. „Mierzeja” (3531 ha) z najbardziej rozległymi w Europie ruchomymi wydmami. Ochroną ścisłą objęto też obszary lęgowe ptaków:
– „Gackie Lęgi”,
– „Żurnowskie Lęgi”,
– „Gardneńskie Lęgi”,
– „Klukowe Lęgi”
– oraz Wyspę Kamienną na jeziorze Gardno o powierzchni 0,6 ha ,
– a także rozległe obszary borów bagiennych i brzeziny bagiennej („Kluki” i „Bory Torfowe”),
– największe w Polsce stanowisko maliny moroszki – reliktu polodowcowego („Moroszka”),
– reliktowy las bukowo-dębowy „Klukowe Buki” oraz jezioro Dołgie Małe.
Park jest udostępniony dla turystów, poruszać należy się tylko po wyznaczonych szlakach. Wejście do parku znajduje się w Rąbce około 2 km na zachód od Łeby. Drogę do wydm ruchomych możemy pokonać pieszo wśród malowniczych lasów lub wypożyczyć rower lub melex. Dodatkowo płatna jest udostępniona do zwiedzania poniemiecka wyrzutnia rakiet, galeria fotografii oraz punkt widokowy na terenie wyrzutni. Jeżeli zdecydujesz się drogi Gościu na wycieczkę pieszą to warto zarezerwować sobie około 6 godzin na pokonanie trasy Rąbka – Łącka góra – Rąbka. Wracać można ta samą drogą, przez las, lub przepiękna szeroką plażą. Z Łąckiej góry można udać się dalej na zachód w stronę Czołpina (około 17 km) i Rowów(około 25 km). Dobra kondycja jest więc bardzo wskazana. Na terenie parku znajduje się skansen wsi słowińskiej w Klukach. Skansenowi poświęciłem odrębny dział – KLUKI Słowiński Park Narodowy jest wspaniałym miejscem do aktywnego wypoczynku. To raj dla amatorów fotografii i wielbicieli malowniczych i niepowtarzalnych scenerii. Nie niszczmy bezmyślnie tego miejsca, nie zaśmiecajmy, poruszajmy się tylko po wyznaczonych trasach. Dbajmy wspólnie by ten magiczny zakątek naszego kraju nigdy nie zatracił swojego piękna i niezwykłości, by przyszłe pokolenia również mogły obcować z tak wspaniałymi wytworami natury.
fot. M. Zielonka